تکنوکراسی، صد حسن هم اگر داشته باشد، با یک عیب آن برابری نمی کند، و آن آفت برج عاج نشینی وفاصلۀ پر مخافت آن با واقعیات ملموس جامعه است. برخی افرادی که در کسوت برنامه ریزی کلان دارای این نوع سلیقه از اسلوب مدیریتی هستند ویا می نمایند که چنین هستند، گاهی تصمیماتی را در خروجی کار دولت قرار میدهند که با هزاران توجیه، جبران خساراتی را نمیکند که از حیث تبعات اجتماعی بر پیکر جامعه و مناسبات اجتماعی تحمیل می کند.
تفکیک و تمایز فرزندان کشور درمدارس انتفاعی و دولتی بر مبنای قدرت پرداخت والدین بس نبود، تزریق مدارک تحصیلی برای اقلیتی از دارندگان ثروت به زور شهریه های سنگین و با ویژه کاریها و ویژه خواریها، کافی نبود، که خبر پر حرف و حدیث خرید خدمت سربازی هم، بر روی خروجی سایت خبر گزاریها قرار گرفت و بلافاصله هم با استقبال تعداد زیادی از کامنتهایی مواجه شد که چنین پرداختهایی را در وسع و امکان خود رصد کرده و از فربهی داشته های مالی خود اطلاع و اطمینان دارند.
گویی آنانی که به به شیوه های غیر متعارف، گوی سبقت را در تحصیل علم ومدرک از سایرین ربودند وبه اصل معروف وکلاسیک موضوع انشا که «علم بهتر است یا ثروت؟» پاسخ عریان وبی رحمانه ای با این عبارت دادند که «علم قابل خرید بوسیلۀ ثروت است» اکنون، برای خرید افتخاری دیگر خیز برداشته اند و می خواهند ره دوساله را به قلمی و قدمی بپیمایند. اما این مورد، اندکی فرق می کند و لقمه ای گلوگیر است. باید دانست که همه چیز با پول قابل خرید و فروش نیست.
اگر رفاه شخصی و گشت و گذارهای داخل و خارج با آن عملی است، خرید افتخار خدمت وتحمیل حقارت بر کثیری از جوانان که خدمت سربازی را وظیفه ای توام با افتخار در زندگی خود می دانند، امکان پذیر نیست ومی تواند عوارض و پیامدهای مخربی در پی داشته باشد.
با تحقق چنین طرحی، پاسخ قانع کننده به خیل عظیمی از جوانان که خدمت سربازی را وظیفه ای افتخار آمیز در زندگی خود می دانند امر آسانی نخواهد بود. آنانی که تحت شرایط سخت با کمال وظیفه شناسی وروحیۀ دلاورانه در سرمای زیر بیست درجه و گرمای بالای پنجاه درجه از سر حدات وانتظامات این مرز وبوم پاسداری و حفاظت می کنند مزد بگیران طبقات فرادست نیستند. آنها با کمال افتخار برای حفاظت از مرزها و انتظامات وامنیت کشور کمر همت بسته اند. بهتر است بر اینگونه وظیفه شناسی ها بامتر و معیار پول قیمت ننهیم. آیا خیل کثیری از جوانان که مفتخرانه به وظایف خطیر سربازی مشغولند، با تصویب چنین طرحی وعملی شدن آن باید احساس افتخار نمایند یا حقارت؟
آنها خود را صرفا به دلیل نداشتن قدرت پرداخت مالی، محکوم به انجام خدمت سربازی خواهند دید و افتخاری از آن جهت احساس نخواهند کرد. ما تحت هیچ شرایطی اجازۀ چنین دگرگونی روحی و روانی را در میان آحاد جامعه و جوانان نداریم. جوانان ما با تصور اینکه اقلیتی از هم سن وسالانشان به بهای پرداخت مالی در کنار خانواده و در جای گرم ونرم غنوده اند شرایط روحی وروانی سالمی در پستهای حساس مرزی، انتظامی، نظامی و.... که تامین کنندۀ امنیت وسلامت ما وجامعه است نخواهند داشت.
بهتر است تصمیم گیرندگان به این واقعیت تلخ که میتواند تیشه به ریشۀ همبستگی ملی بزند توجه جدی مبذول دارند و اینچنین، فرزندان کشور را با معیار ثروت و طبقه‌بندی اجتماعی از هم جدا نکنند. آسیبی که با این نوع از تصمیمات به انسجام اجتماعی و همبستگی ملی خود می زنیم به آسانی قابل جبران نخواهد بود.
فراتر از طرح دردمندانۀ موضوع که زبان حال بخش وسیعی از اقشار جامعه است، برای نهادینه شدن فرهنگ خاصی که با تمامی آرمان‌ها و ایده‌های اخلاقی و دینی ما فاقد سازگاری است چه پاسخی خواهیم داشت؟ برای مشروعیت بخشیدن فاصله طبقاتی و رسمیت یافتن فرهنگی که حضرت امیر(ع) دوست خود میثم خرمافروش را با مخلوط کردن خرمای وی از آن برحذر داشت و مصرانه تاکید فرمود که درهم بفروش و بندگان الهی را از هم متمایز مکن، چه فکری خواهیم کرد؟
ناپسندترین تصور از چنین برداشتی چه میتواند باشد، جز نهادینه ساختن یک ذهنیت در میان بخش کثیری از جوانان جامعه که به جای حس افتخار از خدمت سربازی، تلقی محکومیت به انجام آن داشته باشند، چرا که والدینشان قادر به پرداختی نبوده اند که دیگران به آن قادر بوده اند؟ از اختلافاتی که میان اعضای خانواده ها از تصویب چنین طرحی بوجود میاید، چیزی نمی گویم چرا که، سخن این یادداشت در ابعاد مختلف، واضح تر از آنست که بیش از این نیاز به بحث وبسط آن باشد.
مالک رضایی
گویی آنانی که به به شیوه های غیر متعارف، گوی سبقت را در تحصیل علم ومدرک از سایرین ربودند وبه اصل معروف وکلاسیک موضوع انشا که «علم بهتر است یا ثروت؟» پاسخ عریان وبی رحمانه ای با این عبارت دادند که «علم قابل خرید بوسیلۀ ثروت است» اکنون، برای خرید افتخاری دیگر خیز برداشته اند و می خواهند ره دوساله را به قلمی و قدمی بپیمایند. اما این مورد، اندکی فرق می کند و لقمه ای گلوگیر است. باید دانست که همه چیز با پول قابل خرید و فروش نیست.
اگر رفاه شخصی و گشت و گذارهای داخل و خارج با آن عملی است، خرید افتخار خدمت وتحمیل حقارت بر کثیری از جوانان که خدمت سربازی را وظیفه ای توام با افتخار در زندگی خود می دانند، امکان پذیر نیست ومی تواند عوارض و پیامدهای مخربی در پی داشته باشد.
با تحقق چنین طرحی، پاسخ قانع کننده به خیل عظیمی از جوانان که خدمت سربازی را وظیفه ای افتخار آمیز در زندگی خود می دانند امر آسانی نخواهد بود. آنانی که تحت شرایط سخت با کمال وظیفه شناسی وروحیۀ دلاورانه در سرمای زیر بیست درجه و گرمای بالای پنجاه درجه از سر حدات وانتظامات این مرز وبوم پاسداری و حفاظت می کنند مزد بگیران طبقات فرادست نیستند. آنها با کمال افتخار برای حفاظت از مرزها و انتظامات وامنیت کشور کمر همت بسته اند. بهتر است بر اینگونه وظیفه شناسی ها بامتر و معیار پول قیمت ننهیم. آیا خیل کثیری از جوانان که مفتخرانه به وظایف خطیر سربازی مشغولند، با تصویب چنین طرحی وعملی شدن آن باید احساس افتخار نمایند یا حقارت؟
آنها خود را صرفا به دلیل نداشتن قدرت پرداخت مالی، محکوم به انجام خدمت سربازی خواهند دید و افتخاری از آن جهت احساس نخواهند کرد. ما تحت هیچ شرایطی اجازۀ چنین دگرگونی روحی و روانی را در میان آحاد جامعه و جوانان نداریم. جوانان ما با تصور اینکه اقلیتی از هم سن وسالانشان به بهای پرداخت مالی در کنار خانواده و در جای گرم ونرم غنوده اند شرایط روحی وروانی سالمی در پستهای حساس مرزی، انتظامی، نظامی و.... که تامین کنندۀ امنیت وسلامت ما وجامعه است نخواهند داشت.
بهتر است تصمیم گیرندگان به این واقعیت تلخ که میتواند تیشه به ریشۀ همبستگی ملی بزند توجه جدی مبذول دارند و اینچنین، فرزندان کشور را با معیار ثروت و طبقه‌بندی اجتماعی از هم جدا نکنند. آسیبی که با این نوع از تصمیمات به انسجام اجتماعی و همبستگی ملی خود می زنیم به آسانی قابل جبران نخواهد بود.
فراتر از طرح دردمندانۀ موضوع که زبان حال بخش وسیعی از اقشار جامعه است، برای نهادینه شدن فرهنگ خاصی که با تمامی آرمان‌ها و ایده‌های اخلاقی و دینی ما فاقد سازگاری است چه پاسخی خواهیم داشت؟ برای مشروعیت بخشیدن فاصله طبقاتی و رسمیت یافتن فرهنگی که حضرت امیر(ع) دوست خود میثم خرمافروش را با مخلوط کردن خرمای وی از آن برحذر داشت و مصرانه تاکید فرمود که درهم بفروش و بندگان الهی را از هم متمایز مکن، چه فکری خواهیم کرد؟
ناپسندترین تصور از چنین برداشتی چه میتواند باشد، جز نهادینه ساختن یک ذهنیت در میان بخش کثیری از جوانان جامعه که به جای حس افتخار از خدمت سربازی، تلقی محکومیت به انجام آن داشته باشند، چرا که والدینشان قادر به پرداختی نبوده اند که دیگران به آن قادر بوده اند؟ از اختلافاتی که میان اعضای خانواده ها از تصویب چنین طرحی بوجود میاید، چیزی نمی گویم چرا که، سخن این یادداشت در ابعاد مختلف، واضح تر از آنست که بیش از این نیاز به بحث وبسط آن باشد.
مالک رضایی
گزارش تصویری پیچیده ترین عمل جداسازی دوقلوهای بهم چسبیده